«غروب آن روز در هتل با یک مهندسی معدن بلژیکی آشنا شدم که مدتی در ایران زندگی کرده بود.صحبت هایش درباره ی سرزمین ایران تا حدی ناامید کننده بود.او گفت:من به سرزمین های بسیاری سفر کرده ام و در هر ملتی خصایل نیکی یافته ام،مگر ایرانیان که نتوانسته ام حتی یک خصلت قابل تحسین در آن ها بیابم.حتی طرز سخن گفتنشان،دنائت طبع شان را آشکار می کند.وقتی قصد تشکر کردن دارند،می گویند:«لطف شما زیاد» که یعنی بیشتر بدهید و زمانی که می خواهند مطلبی را با قسم خوردن تایید کنند می گویند:«به جان عزیز خودت» و یا «به مرگ شما» که یعنی اگر من دروغ گفتم تو بمیری!و مرگ آدم ها مثل دروغ گفتن برای شان بی تفاوت است.»(یک سال در میان ایرانیان،ادوارد براون،ترجمه مانی صالحی علایی،ص49)
↧
