یادی از یک بزرگمرد

دکتر عبدالامیر سلیم(1304نجف اشرف-1380تبریز)این انسان وارسته،دانشمند بی نظیر،شخصیت جاویدان در نجف به دنیا آمد.دوره کودکی و نوجوانی را با آموزش علوم دینی در همان شهر پشت سرگذاشت تا در 1322برای همیشه عراق را ترک کرده ابتدا به تهران آمد و سپس به سال 1325 رخت اقامت در تبریز افکند.بعد از طی تحصیلات دانشگاهی به عنوان دانشجوی ممتاز به لندن اعزام شد و مدرک فوق لیسانس زبان های باستانی ایران را از کشور انگلستان و مدرک دکترای خود را از دانشگاه تهران گرفت.بعد از آن به تبریز بازگشت و تا آخر عمر به تدریس این زبان و زبان عربی و متون تفسیری و تاریخی در دانشگاه تبریزپرداخت.وی در فقه نیز درجه اجتهاد داشت و داماد یکی از مجتهدان بزرگ آذربایجان شیخ بادکوبه ای بود.فضایل اخلاقی این انسان تهذیب یافته و آزاده به وصف در نمی آید.او دایره المعارف و فقه الغه متحرکی بود که جویندگان فضل و دانش را در هر حالت و زمان و مکانی از رشحات ربانی دریای علم و دانش خود سیراب می کرد.این قرآن شناس و فقیه و زبانشناس و لغوی توانا می فرمود که بیش از صد بار تورات و انجیل و حدود چهار بار کلیدر را به تمامی خوانده است!در اواخر عمر نیز با وجود کهولت سن و مشکلات دوران پیری ساعت ها به مطالعه اختصاص می داد و همواره به دانشجویانش می فرمود که جامع کتاب نباشید بلکه خواننده آن باشید.بارها از ایشان خواستم که در فرصت هایی که افتخار مصاحبتشان را دارم خاطرات و مسایل تاریخی و نکات علمی و ادبی خود را بازگو کرده در مجموعه ای گردآوری کنم که بنا به دلایلی از پذیرش آن استنکاف کرد.حافظه قوی و ذهن تیز آن مرحوم خاطرات جالب و ارزشمندی از عراق و تهران و انگلستان و تبریز در خود داشته که صد افسوس که همه آن ها با خودآن بزرگوار به خاک رفت.او انسانی خوش قلب،مهربان،دلسوز و آزرده از بی مهری های روزگار بود و از نتایج این بی مهری ها سخنانی می گفت که دل انسان به درد می آمد.در برجستگی اخلاقی،منش جوانمردی،آرامش قلبی، دانشگاه تبریز مثل او کمتر دیده است!یادش گرامی باد.عکس زیر در سال 1375گرفته شده است که آن جناب با بزرگواری در مراسم جشن ازدواج بنده حضور یافته بود.