از قدیم الایام برخی از بیماری ها را مخصوص بعضی از طبقات اجتماعی دانسته اند.طبیعی است که سوتغذیه بیماری فقرا و پرخوری و سوهاضمه بیماری توانگران باشد.گویا در دنیای امروز کماهای بلند مدت نیز مخصوص افراد سرشناس است.البته مشاهیری که یا باید خانواده اش هزینه هنگفت درمان چند ساله را داشته باشد،یا حکومتی علاقه مند زنده ماندن او باشد و الا اگر جزو این دو دسته نباشی باید از خیر کمای طویل المدت بگذری!
شاید طولانی ترین کما در ایران کمای چهار و نیم ساله دکتر محمد معین باشد.یکی از طولانی ترین و دردناک ترین کماها که نهایتا به زنده شدن این دانشمند ارزشمند منجر نشد.پزشکانی که به معاینه مغز او پرداخته بودند معتقد بودن که این فرد در عمر پنجاه ساله خود دویست سال از مغز خود، کار کشیده است.
کمای هشت ساله شارون نیز جزو کماهای بلند مدت دنیاست.شاید هم طولانی ترین آن؟!اما بر عکس دکتر معین حداقل در ایران کسی منتظر بازگشت این خونریز به زندگی نبود.
بر خلاف تبلیغات های رسانه ای موافق و مخالف شارون،من نه غم و اندوه همگانی در داخل اسراییل دیدم نه خوشحالی و شعف بیش از اندازه و در شان شارون در غزّه و مناطق اشغالی فلسطین.گویا موافقان و مخالفان شارون هشت سال پیش او را تمام شده محسوب کرده اند!
کاش چنین باشد که خونریزهای دنیا بدانند که که آن قدر بی معنا خواهند شد که نه مردمی در مرگ آنان غمگین خواهند شد و نه مردمی به دنبال کینه های قدیمی ،مرگ او را شایسته جشن و شادی خواهند دانست!به قول شاعر:نرون مرد ولی رم نمرده است.